De kikker en de vis (4) |
 |
De kikker was nu toch wat ongerust over zijn vriend en daarom ging hij een week later al kijken hoe het met hem ging. Eerst kon hij de vis niet vinden, maar na enig zoeken zag hij de kop van zijn vriend. |
 |
 |
 |
|
De vis was de bodem ingedrukt door een mandfles waarin een dikke projectnota was gepropt. “Dat is vreemd,” mompelde de kikker wat verslagen, “zorgvuldig communiceren was toch ook één van de communicatieprincipes?” “Nou,” stamelde de vis nauwelijks hoorbaar, “als dit zorgvuldig communiceren is....” En daarna blies de karper zijn laatste adem uit. De vissterfte zorgde boven voor de nodige opschudding. De minister moest enkele verdrietige vragen beantwoorden. De projectleider kreeg een standje van de minister. En de vis kreeg een mooie begrafenis, in een schone bodem. De nazorg was dus goed geregeld. Het was alleen jammer dat de vis daar niets meer van merkte. © tekst: Otto Cox; illustraties: Ineke Koene |
